اگرچه غـائبى، امّا حضورِ تو پيداست            چه غيبتى‌ست؟ كه عطرِ عبور تو پيداست

مقام گـلشنِ اشراق، نافه‌خيز از توست            بلى! شفاعت انسان به رستخيز از توست

تو كيستى كه قيامت، قـيامتِ كـبرا‌ست            تو كـيستى كه قيامت ز قامتت پيداست

تو كيستى كه «يدالله» در تنت جارى‌ست            زبان قاطع شمشير عـدل تو كارى‌ست

نگـاه مـنتـظـرانت هـنوز مـانـده به راه            سپـيد شد ز فـراق تو سنگ‌فـرشِ پگاه

خدا به دست تو داده‌ست عدل عـالم را            سپـرده نـيـز به دسـتت حـسـاب آدم را

ز هر چه هست به گيتى، سرآمدت خوانند            تـويـى كه قـائـم آل مـحـمـدت خـوانـنـد

ولادتـت نه فـقـط آبـرو به شـعـبـان داد            كه در ضمير تـمامى مردگان جان داد

اَلا سـتـارۀ مـوعـودِ گرم و عـالـمتـاب!            به دشت تـيرۀ هـسـتى چو آفـتاب بتاب

بتـاب و ظـلـمت ظلـم زمـانه را بردار            ز گُـرده‌‌هـاى بـشـر تـازيـانه را بـردار